Nie tęsknię już za Tobą, Polsko!

Nie tęsknię już za Tobą, Polsko! Nie wylewam za Tobą łez. Nie chcę już do Ciebie wracać…

Emigracja i wszechogarniająca każdą Twoją cząstkę tęsknota mają ze sobą wiele wspólnego. Do mojej emigracyjnej codzienności już jednak nie zagląda nostalgia. Nie wkrada się jak kiedyś, ukradkiem, wraz z odsłonięciem ciężkich żaluzji w oknie. Jakiś czas temu ostatecznie zamknęła za sobą drzwi.

Kiedy nastąpił ten przełom? W którym momencie z przekonaniem przyznałam, że mój dom jest teraz gdzie indziej? Pamiętam to doskonale…

Podczas ostatniego pobytu w Polsce, od którego minął już rok, po raz pierwszy poczułam, że jestem tam tylko na chwilę, na wakacjach, a mój prawdziwy dom został tutaj, w Hiszpanii. Dla mnie samej moja reakcja była dużym zaskoczeniem. Sama sobie mocno się dziwiłam, kiedy nie musiałam ocierać spływających po policzkach łez podczas startu samolotu w drodze powrotnej.

Nie czułam również rozdzierającej mnie od wewnątrz nostalgii, kiedy to z malutkiego okna w górze, wśród chmur, widziałam, jak moja ukochana ojczyzna znika gdzieś w oddali. Jeszcze niedawno, nie mogłam w tych chwilach powstrzymać napływającej do oczu fali łez. Tym razem cieszyłam się, że wracam do domu. Podczas pobytu w Polsce tęskniłam wręcz za Hiszpanią. A więc co wpłynęło na tę przemianę?

Hiszpania zmieniła mnie na lepsze. Teraz patrzę na życie bardziej optymistycznie, nie tylko poprzez słoneczne i dłuższe, niż w Polsce dni, ale przede wszystkim dzięki mentalności otaczających mnie ludzi. Hiszpanie mają w sobie mnóstwo dobrej energii. Życie w tym kraju pokazało mi wiele pozytywów. Chyba zaraziłam się hiszpańskim podejściem do życia i teraz mam inne spojrzenie na wiele spraw. Tutaj nauczyłam się również doceniać to, co mam i żyć chwilą.

Wiem, że nie trzeba mieszkać w Hiszpanii, aby tak myśleć. W moim jednak przypadku, dzięki życiu w tym kraju uległ zmianie mój sposób myślenia. A wiadomo, że myśli mają ogromny wpływ na nasze życie.

Za Polską już nie tęsknię. I nie mam oczywiście na myśli mojej rodziny. Pozostał mi także sentyment do pięknych miejsc oraz niektórych wspomnień związanych z krajem. Nie brakuje mi natomiast polskiej mentalności, narzekania, oceniania i złośliwej krytyki, do której aż czasem pali się Polakom. Moje życie w Hiszpanii jest o wiele bardziej kolorowe i dalekie od polskich szarości.

Pamiętam, jak kiedyś przyjechałam do Polski po dłuższej nieobecności. Zaczęłam wtedy dostrzegać pewne rzeczy, które kiedyś, mieszkając tutaj, nie rzucały mi się tak bardzo w oczy.

Przykład pierwszy: Wchodzę do apteki, pierwsze, co mnie „uderzyło” to „dzień dobry” wypowiedziane przez farmaceutkę z wielką łaską oraz obsłużenie mnie, jakby była tam za karę. Byłam w lekkim szoku, ponieważ wcześniej, żyjąc na co dzień w Polsce, nie zwracałam tak bardzo na to uwagi. Jeszcze bardziej dobił mnie smutek wypisany na ludzkich twarzach…

Przykład drugi: Idę ulicą i najzwyczajniej w świecie się zamyśliłam. Nagle spacerujące dzieci z przedszkola powiedziały mi „dzień dobry”. Kiedy zorientowałam się, że mówiły do mnie, już zdążyłam zostać oceniona przez towarzyszące im przedszkolanki. Usłyszałam za plecami głos jednej z nich: – Ta Pani jakaś niekulturalna. Ale szybko przypięły mi łatkę! Od razu trzeba było używać takiego komentarza? Podobnych przypadków mogłabym wyliczać więcej.

W Hiszpanii nie zdarzyły mi się jeszcze takie sytuacje. Nigdy nie zostałam źle potraktowana przez Hiszpanów, nie spotkałam się również z ocenianiem i zawiścią z ich strony. Nigdy nie poczułam się gorsza ze względu na pochodzenie oraz mój nieperfekcyjny hiszpański. Hiszpanie traktowali mnie zawsze na równi, zawsze byli mi pomocni i robili to z wielkim sercem i serdecznością.

I za to kocham ten kraj. Tutaj na porządku dziennym jest, że kasjerka w sklepie nazwie Cię „cariño” (kochanie), a sprzedawczyni z pobliskiego warzywniaka powie do Ciebie „guapa” (piękna), obdarzając Cię przy tym szczerym uśmiechem. W którym kraju będzie żyło mi się lepiej?

Moim celem nie jest oczywiście uogólnianie. W Hiszpanii również żyją niemili ludzie i na pewno znajdzie się niejeden Hiszpan – pesymista, jak i Polak tryskający hiszpańską energią.

W artykule tym zawarłam moją subiektywną opinię, która oparta jest na moim własnym doświadczeniu.

I chociaż Hiszpanii można wiele zarzucić, to właśnie te aspekty, które dzisiaj wymieniłam, są dla mnie niezwykle ważne i sprawiają, że czuję się tutaj szczęśliwa. Nie wyobrażam sobie powrotu do Polski. Tutaj jest mój dom, moje miejsce na Ziemi, którego nie zamieniłabym na żadne inne.

A Ty? Tęsknisz za Polską czy czujesz, że jesteś we właściwym miejscu?

Podoba Ci się ten wpis? Będzie mi bardzo miło, jeśli udostępnisz go dalej. A może masz ochotę zostawić po sobie ślad w formie komentarza?

Zachęcam Cię również do odwiedzenia mojego profilu na Facebooku i Instagramie.