Emigracja moim okiem

Chyba każdy z nas, przed wyjazdem do innego kraju miał takie same wątpliwości. Obawa o pozostawienie rodziny w Polsce i przerażenie z powodu braku pomocy ze strony bliskich to główne dylematy emigrantów. Do tego dochodzi jeszcze niepewność, czy zaadoptujemy się w nowym miejscu, towarzysząca nam na początku bariera językowa oraz mieszane uczucia związane z założeniem rodziny w obcym kraju.

Kiedy przeprowadziłam się tutaj, miałam tylko jedno dziecko, rocznego wtedy syna. Chociaż jestem miłośniczką Hiszpanii, na początku było mi bardzo ciężko zaadoptować się do nowej sytuacji. Nie dało się nie odczuć tęsknoty za Polską. To chyba naturalne. A może wynika to z przyzwyczajenia i obawy przed tym, co nowe?

Moje początki w tym kraju nie były łatwe. Chociaż nie miałam problemu z porozumiewaniem się w innym języku, musiało minąć trochę czasu, abym mogła powiedzieć z pełnym przekonaniem, że Hiszpania to mój dom. Były dni, kiedy z moich oczu płynęły łzy i pragnęłam powrotu do Polski, a od wewnątrz rozdzierała mnie nostalgia.

I jest jeszcze jedna rzecz. Wtedy myślałam, że macierzyństwo na emigracji to nie to samo, co macierzyństwo we własnej ojczyźnie. Sama podświadoma myśl, że nie mogę liczyć na pomoc ze strony mojej rodziny i czasami muszę być zdana tylko i wyłącznie na siebie, wpływała na moją psychikę i wywoływała u mnie ogromny stres.

Jednak z biegiem czasu uodporniłam się i zmieniło się moje myślenie.

Teraz, mając dwoje dzieci, skupiam się też bardziej na swojej rodzinie i tęsknota za bliskimi w Polsce już mi nie doskwiera, jak na początku. Oczywiście, tak jak każdy, chciałabym mieć rodzinę blisko siebie, natomiast jej brak nie przeszkadza mi już w codziennym życiu.

Owszem, wspaniale byłoby wpaść do mamy lub siostry na kawę, czy spotkać się razem przy niedzielnym obiedzie. Ubolewam też, że moje dzieci mają tak rzadki kontakt z dziećmi mojej siostry. Pomimo tego, w pełni zaakceptowałam, że do Polski na stałe nie wrócę.

Z perspektywy czasu, mogę powiedzieć, że żyjąc na emigracji, stałam się silniejsza psychicznie. Przeprowadzka do Hiszpanii to jedno z moich najlepszych życiowych doświadczeń. W jakimś sensie wzmocniło mnie i dużo nauczyło. Dzięki temu, że czasami muszę liczyć tylko na siebie, nauczyłam się radzić sobie w nowych sytuacjach. Owszem, miewam złe dni, w których dzieci doprowadzają mnie do ostateczności, a moje zmęczenie sięga zenitu, ale są też chwile, w których jestem z siebie dumna, że mimo trudności, świetnie sobie radzę.

Czy słyszeliście o oknie tolerancji, które posiada każdy z nas?

Reprezentuje ono zakres intensywności emocjonalnej, której doświadcza każdy człowiek. W zakresie tym, czyli w środku okna, czujemy się bezpiecznie i możemy cieszyć się życiem. Czasem jednak, pod wpływem osobistych doświadczeń oraz trudności, z jakimi przychodzi nam się zmierzyć, okno to zamyka się, a my stajemy się bardziej pasywni i wycofani. Bywa także, że jest z nami jeszcze gorzej i znajdujemy się poza tym oknem.

Czasami nasze emocje mogą przytłoczyć nas z różnych powodów, nie tylko podczas życia na emigracji. Ja przeszłam przez wszystkie stany związane z oknem tolerancji.

W najlepszych momentach mojego życia w Hiszpanii znajdowałam się w środku okna. Byłam wtedy pełna sił i energii.

Bywały dni, kiedy czułam się tak przytłoczona, zarówno emigracją, jak i trudami macierzyństwa, że najchętniej z rana nie wstawałabym z łóżka. Moje okno pozostawało wtedy zamknięte.

W najgorszych chwilach, kiedy samotność i stres związany z macierzyństwem na emigracji osiągały apogeum i dawały mi ostro się we znaki, znajdowałam się poza oknem.

Jednak zawsze udawało mi się odbić od dna i spojrzeć na pewne sprawy z innej perspektywy, co pozwoliło mi otworzyć moje okno, aby móc na nowo cieszyć się życiem tu i teraz. Emigracja uczyniła mnie silniejszą. Co mnie nie zabiło, wzmocniło mnie.

Może jestem dziwna, ale nie tęsknię już za Polską. Czuję, że jestem w odpowiednim miejscu.

Nie wszyscy jesteśmy tacy sami. Jedni będą potrzebowali więcej czasu na adaptację w nowym miejscu, inni mniej. Nie każdy odnajdzie się na emigracji i będzie umieć sprostać temu wyzwaniu. Istnieją też najprzeróżniejsze powody, dla których decydujemy się na emigrację i nie można porównywać każdego przypadku.

Mnie jest o tyle łatwiej, ponieważ kocham Hiszpanię i życie w tym kraju jest spełnieniem mojego największego marzenia. Jednak nie wszyscy są w jednakowej sytuacji. Nie każdy musi pałać miłością do kraju, w którym żyje i w takim przypadku może być trudniej przystosować się do zmiany.

Myślę, że zawsze jednak mamy wybór. I nie chodzi mi o to, żeby spakować walizki i ot tak, zadecydować o powrocie do Polski, bo wiem, że nawet gdy tego bardzo pragniemy, nie zawsze jest łatwo to zrobić. Tym bardziej, kiedy mamy tutaj własną rodzinę.

Emigracja, tak jak wszystko, ma swoje dobre i złe strony, ale czy życie w Polsce nie posiada wad? Każdy z Was ma własne zdanie na temat tych spraw. Każdy przypadek jest indywidualny.

Życie z dala od ojczystej ziemi nie zawsze jest kolorowe, ale przychodzi taki moment, kiedy patrzysz wstecz i jesteś z siebie dumny/a, że udało Ci się sprostać emigracji, która, nie oszukujmy się, jest jednym z trudniejszych życiowych wyzwań.

Masz wybór. Ja też go mam. Nie ma sytuacji bez wyjścia. Jeśli chcesz coś zmienić, zrób to. Jesteś szczęśliwy na emigracji? To dobrze. Pragniesz powrotu do Polski i Twoja sytuacja Ci na to pozwala? Pakuj walizki. Chcesz wrócić, ale nie możesz? Zmień myślenie.

Możesz narzekać i każdej nocy płakać w poduszkę, snując marzenia o powrocie do Polski. Możesz również potraktować emigrację jako lekcję życia i wyciągnąć z niej wiele pozytywnych stron. Ja wybrałam to drugie. A Ty?

Podoba Ci się ten wpis? Będzie mi bardzo miło, jeśli udostępnisz go dalej. A może masz ochotę zostawić po sobie ślad w formie komentarza?

Zachęcam Cię również do odwiedzenia mojego profilu na Facebooku i Instagramie.